Dark Skies

De voorstelling Dark Skies is geannuleerd. Blixa Bargeld heeft Holland Festival laten weten dat hij om medische redenen niet zal kunnen optreden, en zonder hem kan deze voorstelling niet plaatsvinden. Samen met coproducent Asko|Schönberg en de andere uitvoerenden onderzoekt Holland Festival of het mogelijk is Dark Skies tijdens een volgende festivaleditie alsnog te presenteren. Kaartkopers kunnen tickets voor Dark Skies laten restitueren, of (deels) omruilen voor een andere voorstelling. Neem hiervoor contact op met Holland Festival.

De jonge componist Jamie Man en muziekicoon Blixa Bargeld vinden elkaar in een gezamenlijke ode aan de duisternis met een groot orkest waarin de stem van Bargeld centraal staat.

Voor dit grootschalige muziekwerk liet componist Jamie Man zich inspireren door de opkomst van Dark Sky Reservaten – zonder lichtvervuiling - en astronomisch mysterie: met ieder minuscuul beetje begrip dat we verwerven, neemt het mysterie van ons universum exponentieel toe. We projecteren in deze donkere, onbekende ruimte onze eigen verhalen, vragen en het belang van ons bestaan. In de duisternis zoeken we het licht en soms lijken de sterren antwoord te geven.

Voor Dark Skies werkt Man met een grote groep van vijfenveertig musici wiens instrumenten en klanken elkaar vinden zonder aan een klassieke orkestsamenstelling te voldoen. Het orkest kent een uitzonderlijke bezetting, met onder meer zeven percussionisten van Slagwerk Den Haag en een gedeconstrueerd orgel dat een zware focus legt op de uiterste randgebieden van het menselijk gehoorspectrum. De hoogste en de laagste frequenties, tot en met infrageluid, worden via luidsprekers, subwoofers en objecten elektronisch door de ruimte verspreid. In het midden van dit alles staat één buitengewone menselijke ‘stemmachine’, de legendarische leadzanger van de groep Einstürzende Neubauten, Blixa Bargeld.

De bijzondere opstelling maakt het voor het publiek mogelijk om zich vrij te bewegen tussen de verschillende clusters van musici en objecten, die verspreid in de ruimte staan. 

Jamie Man:

‘Nachtdieren jagen in het donker op hun prooi. De lampen die onze nachten verlichten, bedreigen hun bestaan en vervuilen ons eigen zicht op de astronomische wonderen. Het is alleen door donkere luchten dat we voorbij de beperkingen van onze eigen atmosfeer kunnen kijken en zo de horizon van onze existentiële grenzen verbreden.’


/////  English  /////

Young composer Jamie Man and music icon Blixa Bargeld find each other in a joint ode to darkness with a big orchestra in which Bargeld’s voice has a central place. 

For this monumental piece of music, composer Jamie Man was inspired by the rise of Dark Sky Reserves and astronomical mystery: with every molecule of understanding we gain, the mystery of our universe increases exponentially. We project our stories, questions and the significance of our existence onto this dark, unknown space. We seek the light in the darkness and sometimes the stars seem to answer.

For Dark Skies, Man is working with a group of forty-five musicians whose instruments and sounds coalesce without pandering to classical orchestration. The orchestra has an extraordinary makeup including seven percussionists of Slagwerk Den Haag and a deconstructed organ providing a heavy focus on the extreme peripheries of the human auditory spectrum. The highest frequencies and the lowest, right down through to infrasound, are distributed electronically throughout the space through speakers, subs and objects. At the heart of this constellation of sound is one exceptional human ‘voice machine’, the legendary Blixa Bargeld, lead singer of the band Einstürzende Neubauten.

The extraordinary setup allows the audience to move freely between the various clusters of musicians and objects arranged throughout the room.

Jamie Man:

‘It is in darkness that nocturnal beasts hunt their prey. The lights that brighten our nights threaten their existence and pollute our own view of the astronomical wonders. It is only through dark skies that we are able to see beyond the confines of our own atmosphere and in turn, broaden the horizon of our existential limits.’