Nieuws en achtergronden
Minimal Music Festival 2021
februari 2021
'De weg is de bestemming'
Gastcurator Theun Mosk over het Minimal Music Festival 2021
Om te beginnen gaat het licht uit. Dat was de eerste beslissing die theatermaker Theun Mosk nam als gastcurator van het Minimal Music Festival (MMF). Mosk kwam op het idee toen hij in zijn eentje de nacht doorbracht in het Muziekgebouw: ‘Ergens zijn, slapen. Dat doe ik altijd als ik op een plek ga werken, ik wil alle hoeken en gaten leren kennen. Ronddwalen, luisteren, ervaren.’ Vanuit die persoonlijke ervaring transformeerde Mosk het gebouw tot een ‘ruimtetijdpartituur’: een intiem theatraal traject dat bezoekers in drie uur door de krochten van het Muziekgebouw en het Bimhuis voert, onder begeleiding van getrainde gidsen. Drie dagen lang speelt het MMF zich af op die route door tijd en ruimte.
Het bleek overigens makkelijker gezegd dan gedaan, het licht uitdoen. Samen met een bewaker, en met mensen van de techniek als hulplijn, was Mosk ruim twee uur bezig om alle knoppen te vinden – en zelfs toen waren nog niet alle lampen gedoofd. ‘Het licht in de lift kregen we met geen mogelijkheid uit. Maar dat lukt nog wel. Het moet helemaal donker zijn.’
Het Minimal Music Festival is dit jaar anders dan anders, zoveel is duidelijk. De oorspronkelijke bezoekersprognoses van het doorgaans drukbezochte festival moesten in 2020 worden afgeschaald naar een anderhalvemetervariant en uiteindelijk zelfs naar groepen van maximaal dertig bezoekers tegelijk. Veiligheid staat uiteraard voorop en het Muziekgebouw garandeert een veilig en corona-proof evenement, dat bovendien een uniek kijkje achter schermen biedt.
Wat er is
‘Werken met wat er is’ was een belangrijke drijfveer voor Mosk bij het vormgeven van het MMF. ‘Ik merk dat ik het in deze coronatijd in algemene zin moeilijk vind om dingen toe te voegen. We bevinden ons in een tussenwereld, we hebben een kans om de wereld te veranderen, maar we zitten ook vast aan oude protocollen en systemen. Er spelen allerlei grote issues, van klimaatverandering tot ongelijkheid en racisme. Vergelijk het met het moment tussen eb en vloed – dán kun je van koers veranderen. Ik heb helemaal geen zin om nu een of andere spectaculaire wand van dertig meter hoog neer te zetten die er fantastisch uitziet. Ik wil juist dingen weghalen – zoals het licht. Het Muziekgebouw heeft maanden leeggestaan met alle lichten aan. Nu wordt het donker. We gebruiken zelfs geen theaterlampen.’
Mosks beslissing om het licht te doven sluit aan bij het grondidee waarmee minimal music ooit is begonnen: een vergaande reductie van middelen. Mosk vertaalt dat idee naar het gebouw zelf: ‘Ik wil ruimte laten om te luisteren, aanwezig te zijn in het moment en op de plek. Als je ruimte zichzelf wilt laten zijn, is zelfs verlichting al teveel.’
Toen hij tijdens zijn verkenningsnacht door het Muziekgebouw zwierf was Mosks enige metgezel een bewaker met een grote zaklantaarn. Het bracht hem op een idee: ‘Onze gidsen zijn uitgerust met zaklantaarns, waarmee ze de weg wijzen en je blik sturen. Het effect van iemand die je met een zaklamp door het donker leidt is heel spannend.’
Ervaringstheater
Elke bezoekersgroep wordt begeleid door twee gidsen. ‘Je moet je thuis voelen bij je gids, het is belangrijk dat je met z’n allen echt een groep vormt. Daarom hebben we ook gidsen en geen bewegwijzering. Binnen je groep word je ook nog aan iemand anders gekoppeld, die je in de gaten moet houden. Het is een collectieve ervaring.’
En het vlies van die collectieve ervaring moet gespannen blijven, net als bij een goocheltruc. Het maakt de logistiek van het festival complex, al merken bezoekers daar als het goed is niets van. Het systeem moet tot in detail kloppen en duidelijk zijn, zodat niemand halverwege de route een verkeerde afslag neemt. ‘Je wilt de juiste vragen oproepen,’ zegt Mosk.
Mosk is bij een breed publiek vooral bekend van de ervaringstheatervoorstellingen van Boukje Schweigman (Schweigman&), met wie hij als scenograaf en decorontwerper al sinds de theaterschool samenwerkt. Schweigman is als klankbord betrokken bij het MMF, dat dit jaar nadrukkelijk het stempel draagt van de theatervisie die zij en Mosk delen. Mosk: ‘Wanneer je naar een voorstelling gaat ben je van tevoren continu met andere dingen bezig, drankje, kletsen, je stoel zoeken, en dan opeens gaat het doek op en begint het. Op school al ontwikkelden Boukje en ik manieren om mensen klaar te stomen. Jas en tas in een kluisje, door een steeds donkerdere gang lopen. Dan wordt het vanzelf stil en bereik je een staat van ontvankelijkheid voor wat komen gaat.’
Doorgaans is Schweigman de artistieke eindverantwoordelijke bij hun samenwerkingen, dit keer zijn de rollen omgedraaid. ‘Boukje denkt mee over de dramaturgie van de route. De kracht van routes ligt voor een groot deel in de volgorde van ruimtes en daar heeft zij een antenne voor. En ze is heel goed in spelersregie. Van tevoren gaan we workshops doen met de gidsen. Je moet voelen dat je als groep in goede handen bent, dat je welkom bent.’
26 routes
In totaal zijn er in de loop van drie dagen 26 startmomenten. Iedere groep van dertig bezoekers legt dezelfde route af, door alle geledingen van het Muziekgebouw en het Bimhuis, maar de artistieke invulling varieert: de ene keer ligt de nadruk op hedendaagse muziek, met een wereldpremière van componist Peter Adriaansz door Asko|Schönberg, dan weer op klassieke minimal van pionier Charlemagne Palestine. Vrijdag staat in het teken van spiritualiteit en trancemuziek van de soeficultuur, waarvoor het MMF samenwerkt met het Rotterdamse Mystic Festival. Op zaterdagochtend is er een familieprogramma en de zaterdagnacht ligt in handen van vooruitstrevende elektronische artiesten als de Berlijner Thomas Ankersmit en de Amsterdamse Upsammy.
Onderweg kom je van alles tegen. Behalve twee muziekoptredens in de zalen zijn er langs de route en in de studio’s performances en installaties van onder meer Tamar Blom, Touki Delphine en Boris Acket. Herhaaldelijk hoor je een werk van geluidskunstenaar Gerjan Piksen: hamermachientjes die volgens een uitgekiende partituur overal in het gebouw op muren, balken en ramen tikken, laten het hele Muziekgebouw vier dagen resoneren.
Experiment
Theatergezelschap Touki Delphine creëert een installatie van vijfhonderd relais (elektromagnetische schakelaars) uit oude auto’s. Mosk noemt het ‘een lichtinstrument’: behalve het geluid van de schakelaars en aanvullend elektronisch geluid is er ook een lichtcompositie van lampjes die door de relais worden bediend. Mosk: ‘Daarnaast heb ik ze gevraagd om te experimenteren met het instrument. Het is dus een verrassing wat er precies gaat gebeuren.’
Die beide aspecten vindt Mosk belangrijk: ‘Enerzijds hebben we nieuwe gecomponeerde muziek en minimal waarbij elke noot raak is. Anderzijds is er ook ruimte voor experiment. De lijnen met de makers zijn kort, ik wil dat je als bezoeker voelt dat er in dit gebouw gemáákt wordt. Alles is tegenwoordig zo “af”. Ik heb juist een fascinatie voor het onaffe. Ik streef naar een onaf festival – dat is in mijn ogen een aanbeveling. Er moeten ruimte zijn waarin nieuwe dingen kunnen ontstaan. Het is tijd om de schotten weg te halen, weer naar buiten te kijken. Waar gaan we heen?’
Onberekenbaar is ook de bijdrage van de Litouwse performer Goda Zukauskaite, die langs de route opduikt. En Mosk engageerde het Amsterdamse ‘open source’-collectief We sell reality, dat is ontstaan uit het vluchtelingenplatform We Are Here dat in 2012 tegen de asielpolitiek protesteerde. Ook ongedocumenteerde migranten maken deel uit van het collectief, dat zich hard maakt voor het universele recht om te werken. ‘Ik heb ze gevraagd om drie dagen in het loading dock te verblijven. Vandaaruit zullen ze interventies plegen in het gebouw.’
Waar we heengaan is ongewis. Maar tijdens het Minimal Music Festival is de weg de bestemming.
Foto's: Melle Meivogel
Nieuws overzicht Festival home
11 juni 2021
Podcast: Backstage bij het Minimal Music Festival
Beluister Oeversessies #6 over Minimal Music Festival
Elfie Tromp krijgt een voorproefje van het Minimal Music Festival. Gastcurator Theun Mosk neemt haar mee backstage langs plekken die straks het toneel zijn van het festival. Van gaarkeuken tot loading dock.
Onderweg ontmoeten ze artiesten zoals Gerjan Piksen en programmeur Shane Burmania. Een perfecte voorbereiding voor een niet te missen ervaring.
mei 2021
Het onbekende, dat is mijn specialiteit
Het continuüm van de maximale Charlemagne Palestine
Een maximale kunstenaar, dat is Charlemagne Palestine. Hij was een pionier van de performance- en lichaamskunst, hij maakte een bijna zeven meter hoge ‘Godbear’ van pluche, hij bouwde vibrerende geluidsmuren, hij kleedt zich extravaganter dan een glamrocker én hij geeft hypnotiserende muziekoptredens. Palestine verheugt zich zeer op het Minimal Music Festival, al vindt hij ‘minimal’ eigenlijk maar een gekke term: ‘Het verbaast me dat die naam het al vijftig jaar volhoudt. Maar ik moet toegeven dat ik er altijd met veel plezier de draak mee heb gestoken.’
Charlemagne Palestine werd vlak na de oorlog in Brooklyn geboren als zoon van joodse immigranten uit Oost-Europa. Inmiddels woont hij al bijna een kwart eeuw in Europa, eerst twee jaar in Rotterdam en daarna in Brussel, samen met zijn Belgische vrouw. Hij belt vanuit hun appartement in Oostende, met uitzicht op zee: ‘Ik ben opgegroeid aan de Atlantische Oceaan, vlakbij Coney Island. En mijn familie van vaderskant komt uit Odessa, aan de Zwarte Zee. Ik hou van de zee.’
Subtiele variatie
En hij houdt van ‘golven’ in muziek. Palestine kan er wel om lachen dat hij gezien wordt als pionier van minimal music: ‘Ik ben een nogal kletskouserig persoon, zoals je misschien merkt, en niet echt minimalistisch aangelegd.’ Zijn voorkeur gaat uit naar de term continuüm: een tijdruimte waarin golven van geluid aanspoelen en wegtrekken.
Eind jaren 60 en begin jaren 70 behoorde Palestine tot dezelfde scene als minimal-pioniers Steve Reich en Philip Glass. Net als bij hen speelt herhaling een grote rol in zijn muziek, maar Palestines benadering was altijd fundamenteel anders: ‘Hun ritmes zijn metronomisch. Steeds hetzelfde. Ik hou juist van seksuele ritmes. Als ik te lang metronomische ritmes hoor, word ik nerveus en ongemakkelijk. Ik ben allergisch voor die constante herhaling in één tempo. Het begon ooit als allergie en inmiddels is het mijn filosofie.’ Voortdurende fluctuatie, graduele versnelling, subtiele variatie: dat is het ‘continuüm’ waarbinnen Palestines muziek zich beweegt: ‘Ik ben ook gek op Javaanse gamelan, daar kunnen ze een uur lang versnellen zonder dat er verder iets verandert.’
Spelen met de akoestiek
Palestine heeft nog geen idee wat hij precies gaat doen in het Minimal Music Festival. ‘Ik heb een ruimte en een instrument tot mijn beschikking, een mooie Steinway. Ik ga spelen met de akoestiek en de omgeving. Het onbekende, dat is mijn specialiteit. Daarin onderscheidde ik me ook van de rest van de New York-groep, ik besloot dingen altijd pas op het allerlaatst. Als je in het moment bent, gebeuren de spannendste dingen.’ De term ‘improvisatie’ mijdt Palestine liever, al haast hij zich te zeggen dat het ‘geen slecht woord’ is: ‘Ik wil het woord niet kwetsen, maar het is gewoon te veel gebruikt, voor te veel verschillende dingen.’
Knuffeldieren
Wat wel vaststaat is dat Palestine de Steinway uitbundig zal versieren met allerhande knuffeldieren. Zo creëert hij ‘een altaar in een soort Indiaans-Tibetaans-Afrikaanse marsmannetjestempel’. De knuffeldieren noemt hij ‘godheden’ of ‘vluchtelingen uit de kindertijd’. Met de geurige kreteksigaretten die zijn optredens in rook hulden is hij al geruime tijd gestopt, maar een kristallen glas voor zijn whisky behoort nog steeds tot Palestines entourage: om de keel te smeren, en als plengoffer voor een meeslepend muziekritueel.
Charlemagne Palestine speelt op:
zaterdag 3 juli 17:00 (route 16)
zaterdag 3 juli 20:00 (route 19)
Nieuws overzicht Festival home
mei 2021
'Je voeten gebruiken om je oren te bewegen'
Artistiek leider Fedor Teunisse van Asko|Schönberg en Slagwerk Den Haag over James Tenney’s In a large open space
De donderdagavond van het Minimal Music Festival staat geheel in het teken van de grote Amerikaanse componist James Tenney. Asko|Schönberg en Slagwerk Den Haag presenteren drie concerten met muziek van Tenney en zijn leerlingen John Luther Adams en Peter Garland. Daarnaast klinkt er een wereldpremière van de Nederlander Peter Adriaansz, die sterk door Tenney beïnvloed is.
In Nederland is Tenney altijd wat onderbelicht gebleven, zegt Fedor Teunisse, artistiek leider van zowel Asko|Schönberg als Slagwerk Den Haag. Terwijl hij een volstrekt oorspronkelijke stem in de ontwikkeling van de minimal music is: ‘Tenney heeft zich nooit geconformeerd, maar hij verenigt allerlei tradities in zich en heeft talloze componisten beïnvloed. Ik ben al heel lang gefascineerd door zijn muziek, deze avond is echt een wens die in vervulling gaat,’ zegt Teunisse.
James Tenney
Schoonheid van de klank
Het klapstuk wordt de uitvoering van Tenney’s In a large open space, een hypnotiserende meditatie op de boventonenreeks voor ‘twaalf of meer instrumenten die een toon kunnen aanhouden’. De musici staan verspreid in de ruimte opgesteld en het publiek mag vrij rondlopen. De partituur bestaat uit één bladzijde met 32 noten en enkele aanwijzingen – over minimal gesproken. Teunisse: ‘Hoe summier de partituur ook is, tóch is het onmiskenbaar Tenney. De zuiverheid van het materiaal is enorm, alles wat overbodig is heeft hij geschrapt. Tenney laat de schoonheid van de klank voor zich spreken.’
Zweven
Eigenlijk verbaast het Teunisse dat het werk hier nooit eerder is uitgevoerd: ‘Het Muziekgebouw is gemaakt voor dit stuk! Wij spelen het in de foyerruimte – wat mij betreft een van de mooiste ruimtes van het Muziekgebouw. De verdiepingen vormen een soort terrassen, die we optimaal gaan benutten. Maar ook op de begane grond zullen musici niet statisch op de grond geaard zijn. We willen de illusie wekken dat ze zweven, net als de muziek.’
Asko|Schönberg
Overal anders
Om akoestische redenen vraagt Tenney om de basinstrumenten meer centraal op te stellen en instrumenten in hogere registers aan de randen. Maar In a large open space heeft geen voorgeschreven klankbeeld, zoals een klassieke compositie dat heeft. Er is ook geen ideale plek in de ruimte waar je de muziek het beste kunt beluisteren, zegt Teunisse: ‘Er is geen balans, er is alleen disbalans. Je bepaalt je eigen perceptie van het werk. Het klinkt overal anders – sta je bij een muur? Welke instrumenten zijn in de buurt? Hoe resoneert het gebouw? Je beweegt als luisteraar weliswaar door de muziek heen, maar het lopen is niet waar het om gaat. Het gaat erom je oren door de ruimte te bewegen, en daar gebruik je nu eenmaal je voeten voor. Je mag ook stilstaan. Het is een ritueel van het luisteren, een uitnodiging om je oren te spitsen en je af te vragen: wat hoor ik nu eigenlijk?’
Asko|Schönberg, Slagwerk Den Haag en conservatoriumstudenten spelen In a large open space van James Tenney op:
donderdag 1 juli 17:00 (route 1)
donderdag 1 juli 18:00 (route 2)
donderdag 1 juli 19:00 (route 3)
Nieuws overzicht Festival home
15 mei 2021
Golven van extase, verstilde dalen
Shervin Nekuee over Mystic Night in het Minimal Music Festival
Shervin Nekuee is artistiek leider van het Mystic Festival voor kunstuitingen uit het soefisme en andere mystieke tradities, dat sinds 2007 plaatsvindt in Rotterdam. Samen met Balout Khazraei heeft hij nu de Mystic Night in het Minimal Music Festival geprogrammeerd. Hij was niet verbaasd over de uitnodiging, vertelt Nekuee: ‘Aan de oppervlakte associeer je de muziek in ons programma misschien niet direct met westerse minimal music. Maar muziek binnen mystieke tradities staat altijd in dienst van iets groters: de essentiële twee-eenheid van verstilling en extase. En diezelfde geconcentreerde kern, ontdaan van franje, zie je bij minimal.’
Levende cultuur
Het soefisme, de mystieke islam, is institutioneel gezien geen grote factor binnen de islam. Maar de culturele impact ervan is enorm: de traditie heeft talloze musici, schrijvers, architecten en andere kunstenaars voortgebracht en de cultuur in landen van Noord-Afrika tot Afghanistan is ervan doordesemd. ‘Neem de dertiende-eeuwse Perzische mysticus Rumi, die ook in het westen steeds beroemder is: er wordt nog steeds muziek gemaakt op zijn teksten. Het is levende cultuur,’ zegt Nekuee.
Mystieke tradities over de hele wereld gaan ervan uit dat het goddelijke of essentiële in alles en iedereen aanwezig is. ‘Daarom zijn mystici door dogmatische gelovigen ook vaak vervolgd als ketters – ze weken af van de officiële leer. Mystici zien de eenheid achter de verscheidenheid en beschouwen een vogel, wijn, een mooie man of vrouw als tekens van het goddelijke.’
Emotie
Poëzie speelt een cruciale rol in veel mystieke tradities, zegt Nekuee. ‘Mystici begrepen dat het belangrijk is om een mens op zijn of haar gevoel aan te spreken en niet alleen te appelleren aan de logica. Zeker in de mystieke islam is dat het geval. Rumi was hoogleraar theologie in Konya, maar hij ontdekte dat poëzie beter in staat is het hart te raken dan theoretische studie. De huidige wetenschap bevestigt dat: emotie is krachtiger dan cognitie.’
Samenkomst van zielen
Nekuee is verheugd dat het gelukt is om een diverse en afwisselende programmering samen te stellen, volgens een uitgekiend parcours. ‘Bezoekers komen terecht in een zee van muziek en gemoedstoestanden, met hoge golven van extase en verstilde dalen. We hebben musici van Marokko tot Iran, we hebben mannelijke en vrouwelijke performers, we hebben soefimuziek maar ook geweldige liederen uit de Bulgaarse bergen en een ontmoeting tussen Turkse kemenche en westerse cello. Zulke cross-overs zijn echt een samenkomst van zielen. En vocaliste Mireille Bittar van het Mozaïek Ensemble heeft Damascus moeten ontvluchten, maar kan hier toch haar stem laten horen.’
Hoe zou Nekuee willen dat bezoekers na afloop de Amsterdamse nacht in stappen? ‘Zoals de oude mystici dat hoopten: dat men ontroerd is, dat er ergens in de diepte iets is geraakt.’
Bekijk de Mystic Festival-programmering op vrijdag 2 juli (route 7 t/m 10)
Nieuws overzicht Festival home
18 mei 2021
Performanceroute: grensverkenningen in het Muziekgebouw
We Sell Reality & Goda Zukauskaite
De route is de bestemming tijdens het Minimal Music Festival 2021. Behalve muziekoptredens op geijkte pleisterplaatsen, in de zalen en studio’s van het Muziekgebouw, zijn er onderweg allerhande performances te beleven, van onder meer theatergezelschap Touki Delphine en geluidskunstenaar Gerjan Piksen. Kunstenaarscollectief We Sell Reality en allround-performer Goda Zukauskaite lichten vast een tipje van de sluier op.
We Sell Reality bestaat uit ‘gedocumenteerde en ongedocumenteerde kunstenaars’, vertelt beeldend kunstenaar en activist Iftu, een van de Nederlandse oprichters van het collectief. ‘Iftu’ is de bijnaam die zij in de groep heeft gekregen. We Sell Reality is voortgekomen uit het platform We Are Here, dat in Amsterdam jarenlang protesteerde tegen het asielbeleid. ‘We zijn een supportnetwerk, een familie, een school en vooral een manier om te overleven. We laten zien dat vluchtelingen allereerst mensen zijn – heel rijke mensen bovendien, met talenten, karakter en humor,’ zegt ze.
De samenstelling van het collectief verandert regelmatig: ‘Vorige zomer is de helft van onze groep met rubberbootjes naar het Verenigd Koninkrijk vertrokken. Dat heeft natuurlijk een grote impact,’ zegt Iftu. Een van de huidige leden is drie keer in een vrachtwagen geklommen en drie keer betrapt in Calais. Aan de grens worden warmtecamera’s gebruikt om de vracht te scannen op lichamen. In het loading dock van het Muziekgebouw – niet toevallig de plek waar vrachtwagens laden en lossen – creëert We Sell Reality drie dagen lang een monumentale performance-installatie, waarin de groepsleden met behulp van warmtebeelden hun eigen vluchtervaringen naspelen.
‘Chance’ noemen ze het in het collectief, vertelt Iftu: de oversteek, je kans pakken. Een ‘bag for chance’ is een rugtas met dadels, cake en water – houdbare waren – plus een telefoon. Meer heb je niet nodig om een sprong te wagen die voor de meesten van ons volstrekt onvoorstelbaar is.
Grenzen spelen ook een beslissende rol in het werk van Goda Zukauskaite, opgeleid als danser, die in haar langdurige performances de grenzen van haar eigen lichaam en uithoudingsvermogen verkent. Die lange duur moet je letterlijk nemen: in St.One droeg ze drie dagen lang stenen een berg op. ‘Het is een soort actieve meditatie. Wanneer je merkt dat het mogelijk is om twaalf uur per dag zonder eten of drinken stenen te sjouwen klikt er iets in je brein. En dat inzicht in de werking van geest en lichaam is magisch. We kunnen veel meer dan we denken,’ zegt Zukauskaite.
Vorig jaar viel ze halverwege een 78-daagse performance uit een boom en brak ze enkele rugwervels. Niettemin voltooide ze de performance terwijl ze herstelde. Het ongeluk was bovendien atypisch, Zukauskaite gaat juist heel voorzichtig en hypergeconcentreerd te werk bij haar grensverkenningen: ‘De lange duur maakt dat je niets kunt voorwenden, je moet alles accepteren wat zich aandient, alle vermoeidheid en emotie, anders hou je het niet vol. Dat voelt heel kwetsbaar. Toeschouwers zeggen vaak dat mijn aanblik iets in hen doet ontwaken, een herinnering die ze waren vergeten.’
Tijdens het Minimal Music Festival zal Zukauskaite permanent aanwezig zijn en ‘als een wind door het gebouw wervelen’: ‘Het Muziekgebouw wordt mijn woud, ik wil alle hoeken en gaten leren kennen. Ik zal verstoppertje spelen, ik zal verwarring stichten, ik zal rennen en dansen als een ‘wild girl-animal’ en me dan terugtrekken in mijn grot om te slapen.’
Nieuws overzicht Festival home
21 mei 2021
Backstage video
Een kijkje achter de schermen bij het Minimal Music Festival
Dit jaar kent het Minimal Music Festival een bijzondere editie, waarin je als bezoeker in kleine groepjes door het gebouw wordt geleid en onderweg van alles tegenkomt.. muziek natuurlijk, maar ook performances en geluidskunst... a space/time experience!
Gastcurator Theun Mosk, performer Noortje Luning en kunstenaar Gerjan Piksen lichten in deze video alvast een tipje van de sluier op.
3 juni 2021
Bhajan Bhoy in nachtprogramma
'Ik ben nogal dictatoriaal als het aankomt op muziek'
Ook in de holst van de nacht kan je terecht bij het Minimal Music Festival 2021 voor een beleving die zich nergens mee laat vergelijken. Zo brengt Bhajan Bhoy op vrijdag 2 juli psychedelische gitaarmagie.
Bhajan Bhoy is het soloproject van de Britse indie-gitarist Ajay Saggar. Ajay heeft een lange staat van dienst in de punk- en impro-scene.
Lees in dit artikel van Front alles over wereldburger Ajay Saggar en hoe muziek zijn leven leidt. 'Het was geen hobby, it was your fucking life'.
Nachtprogramma* vrijdag 2 juli
Route 11 / 22.00 - 01.00 Bhajan Boy - Maâlem Rida Stitou
Route 12 / 23.00 - 02.00 Bhajan Boy - Maâlem Rida Stitou
Route 13 / 00.00 - 03.00 Bhajan Boy - Maâlem Rida Stitou
* tickets voor de nachtroutes zijn goedkoper dan de dagroutes: € 39 i.p.v. € 49 euro