Ceci n’est pas een strijkkwartet

Het zijn geen strijkkwartetten, deze intieme composities voor een stuk of vier strijkers. De componisten, blikbepalers van de afgelopen eeuw, zetten het adellijke genre volledig naar hun hand. Neem Igor Stravinsky, die zijn rauwe Drie stukken voor strijkkwartet vlak na zijn beroemde ballet Le sacre du printemps schreef. De invloed van volksmuziek is onmiskenbaar, evenals zijn eigenzinnige ontregelingstechniek. Maar de titel ten spijt ontbreekt ieder spoor van de klassieke traditie. Ook Louis Andriessen morrelde aan de genreconventies, toen hij een stem toevoegde aan een driestemmige Bach-prelude. Ceci n’est pas een strijkkwartet.

Voor zijn uitgepuurde …miserere… zocht Andriessen inspiratie bij het legendarische Miserere van Bachs tijdgenoot Allegri, maar dreef het integraal door de verfstraat van zijn verbeelding. James Tenney’s strijktrio Harmonium #5 is allereerst een subtiele klankverkenning, maar ontwikkelt ook een onweerstaanbare groove. Luciano Berio, voorman van de naoorlogse avant-garde, portretteerde in zijn vrije tijd vrienden en kennissen in een reeks Duetti voor twee violen. Mensen verdwijnen, maar deze prachtige miniaturen zijn voor altijd.

Asko|Schönberg is ensemble in residence